Konsekwencje interwencji inwazyjnych
W przebiegu interwencji w ciało Pacjenta ambulatoryjnego lub hospitalizowanego, przecięcie tkanek takich, jak skóra, błony śluzowe lub organy wewnętrzne zwykle powoduje konsekwencje takie, jak: rany proste Zewnętrzne rany bez dużych ubytków tkanek, usytuowane w okolicach z dobrym krążeniem krwi. Rany z prostymi brzegami lub dotyczące tylko skóry. rany złożone Wewnętrzne lub zewnętrzne rany ze znaczącym ubytkiem tkanek, z poszarpanymi brzegami lub usytuowane w okolicach z ograniczoną wydolnością krążeniową. Mogą one sięgać głęboko w ciało oraz naruszyć kości, mięśnie, nerwy i naczynia krwionośne.
Ból w następstwie operacji
Rozwój/nasilenie bólu w następstwie operacji jest ściśle zależne od dokonanej procedury cięcia i przemieszczenia tkanek takich jak kości lub ich fragmenty. W tym przypadku tkanki otaczające mogą być poważnie uszkodzone, co może powodować ból pooperacyjny. Ból ten może być bardzo intensywny i długotrwały oraz oddziaływać na inne funkcje ciała.
Zespół bólu przewlekłego
W następstwie inwazyjnych zabiegów operacyjnych może wykształcić się u Pacjenta zespół bólu przewlekłego, który czyni opiekę pooperacyjną szczególnie ważną.
Opieka pooperacyjna
Opieka pooperacyjna jest definiowana jako środki, jakie Pacjent otrzymuje po przebyciu zabiegu operacyjnego. Zazwyczaj jest to zaopatrywanie ran oraz działanie przeciwbólowe. Aktywność fizyczna jest ważna dla szybkiego powrotu do zdrowia, ponieważ szybka mobilizacja ma pozytywny wpływ na krążenie i metabolizm. Indywidualna opieka pooperacyjna zależy od kondycji fizycznej Pacjenta, jego historii choroby oraz rodzaju i kierunku operacji. Chirurg oraz/lub lekarz prowadzący ustala niezbędny zakres zabiegów pooperacyjnych.
Zaburzenia gojenia ran pooperacyjnych
Ból pooperacyjny jest nie tylko bardzo nieprzyjemny dla Pacjenta, ale ma również negatywne efekty dla procesów gojenia poszczególnych tkanek oraz uniemożliwia prawidłowe gojenie rany. Następstwa te w obrębie obszaru rany może powodować komplikacje pooperacyjne lub zaburzenia w postaci: ograniczenia w krążeniu krwi skąpe zaopatrywanie w tlen martwica brzegów rany lub tkanek miękkich ogólnego pogorszenia kondycji skóry (wzrost wrażliwości naczyń włosowatych, głównie dotyczy Pacjentów starszych) Jest to punkt wyjściowy do leczenia MBST. Celem terapii jest aktywne przyspieszenie procesów gojenia rany poprzez ukierunkowany przepływ energii do uszkodzonych tkanek.
Metoda MBST. Pooperacyjne gojenie ran.
Rany zaburzają funkcje tkanek i powodują ograniczenie krążenia oraz zaopatrywania w tlen w nieuszkodzonych okolicach rany. W rezultacie proces gojenia jest spowolniony. Nowe wyniki badań w dziedzinie biologii molekularnej i biologii komórki zmieniły nasze rozumienie opieki pooperacyjnej i gojenia ran, a więc umożliwiły rozwój leczenia w tym kierunku. Duża grupa Pacjentów deklaruje, że terapia MBST zredukowała poziom bólu. Przyspieszenie biologicznych procesów gojenia, co jest terapeutycznym celem terapii rezonansem magnetycznym MBST, może zredukować stan unieruchomienia oraz złe samopoczucie Pacjenta. Jak do tej pory po odbyciu niefarmakologicznej terapii MBST nie zaobserwowano efektów ubocznych.